Valentine Day (Yaoi KyuMin)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ไม่ชอบกรุณากดออกไปเลยค่ะ
ฟิคเรื่องนี้ไม่มีฉากที่รุนแรง หรือการอธิบายถึงการมีเพศสัมพันธ์อย่างชัดเจน ไม่ต้องกดแบน

ไรเตอร์ของแค่นี้พอ ไม่ต้องการอย่างอื่น

ถึง...คนอ่านที่น่ารักทุกคน
ฟิคเรื่องนี้เป็นคยูมิน
และฟิคเรื่องนี้จะในวันวาเลนไทน์
ตอนนี้ไรเตอร์นำมารีไรท์ใหม่
ให้เหลือแต่วันวาเลนไทน์

ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ

เนื้อเรื่อง

13 กุมภาพันธ์

“กลับมาแล้วหรอคยู” ซองมินที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลโจวลุกขึ้นเมื่อเห็นคยูฮยอนเดินเข้ามา

            “กลับมาแล้วครับ เหนื่อยจัง ขอรางวัลหน่อยสิ” คยูฮยอนตอบกลับอย่างอ้อนๆแล้วส่งของให้โซฮีที่เดินเข้ามารับของไปเก็บเป็น ประจำทุกวัน

            “อืม” ซองมินเขย่งเท้าขึ้นให้ปากอยู่ในระดับแก้มของคยูฮยอนและประทับมันลงไปก่อนจะ ผละออกมาอย่างรวดเร็ว แก้มขาวนวลเป็นเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างน่ารัก ทำให้คยูก้มลงไปหอมแก้มอีกฝากอย่างหมั่นเขี้ยว

            “คยู!!!” มือบางผลักร่างสูงออกแล้ววิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที ทำให้แม่นมที่เดินเข้ามาหัวเราะเบา เพราะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าคุณชายของเธอทำอะไรก็เห็นกันอยู่จนชินแล้วนี้

          “คุณชาย แกล้งคุณหนูอีกแล้วนะค่ะ” คยูฮยอนยิ้มให้กับคำดุนั้นแล้ว

            “ก็คุณหนูของนมน่ารักจนน่าแกล้งเองนี้ผมไม่ผิดนะ” แม่นมส่ายหน้าให้กับคุณชายปลาไหลที่ไหลหนีจากความผิดได้อย่างเนียนๆ “ผมไปง้อคุณหนูกระต่ายก่อนนะครับนม” ว่าแล้วคุณชายปลาไหลก็ไหลไปให้หาคุณกระต่ายที่ตอนนี้หนีขึ้นไปอยู่บนห้องนอนแล้วกำลังเอามือบีบแก้มของด้วยเองที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศสุก

            “ซองมิน” เสียงที่ดังขึ้นข้างหูทำให้ซองมินรีบหันไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ระวังตัวใบ หน้าหวานชนกับอกกว้างของคยูฮยอนเข้าเต็มๆ ร่างบางผละออกอย่างตกใจทำให้เสียการทรงแล้วจะล้มลงไป แขนยาวโอบรอบเอวคนขี้อายแล้วรั้งเข้าหาด้วยเองแล้วรัดร่างนั้นไว้ในอ้อมกอด “ระวังหน่อยสิ”

            “ก็คยูโผล่มาแบบนี้ซองมินก็ตกใจสิ” ซองมินต่อว่าแล้วพยายามฟื้นตัวออกจากอ้อมกอดของร่างสูงที่ยืนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “คยูปล่อยเดียวจะไปเตรียมน้ำให้อาบ”

            “ครับ”

            “คยูพรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า” ซองมินถามพลางเช็ดผมให้คยูฮยอนอย่างอ่อนโยนและเคยชิน

            “ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่า” คยูฮยอนถามกลับอย่างอ่อนโยนแล้วดึงเอามือบางมากุมไว้ข้างหนึ่งก่อนจะประทับริมฝีปากที่นิ้วเรียวแล้วผละออกก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อน

            ริมฝีปากหนาค่อยๆเคลื่อนไปประกบรมฝีปากอวบอิ่ม มือข้างหนึ่งประคอยศีรษะของร่างบางไม่ให้ขยับไปไหนอีกข้างหนึ่งรวบเอวบางเข้ามาประชิด ร่างสูงทาบริมฝีปากไว้เนิ่นนานโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆ

            “พอแล้วคยู” มือบางผละร่างสูงออกแล้วแส่หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดผมให้คยูฮยอนเบาๆ

            “ยังไม่ชินอีกหรอซองมิน ไม่ต้องเช็ดแล้วแห้งแล้ว” คยูฮยอนแย้งผ้าในมือเล็กมาแล้วลูบแก้มนวลเบาๆราวกับกลัวว่ามันจะแตก

            “ไม่…ชิน” ตอบออกมาอย่างแผ่วเบาแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง ซึ่งเป็นการกระทำที่เรียกเสียงหัวจากร่างสูงได้อย่างดี มือบางทุบที่ออกกว้างดัง อั๊ก! แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรซ้ำยังหัวเราะมากกว่าเดิมเสียอีก

            “ลง ไปกินข้าวกันเถอะ นมรอแย่แล้ว” ซองมินส่ายหน้าเบาๆ และรับรู้ถึงความร้อนที่ใบหน้าของตนเองได้ดีและเดาได้เลยว่าตอนนี้หน้าของเขาต้องเป็นสีแดงแน่ๆ

            “ทำไม ล่ะครับ ผมหิวแล้วนะ วันนี้ทำงานมาเหนื่อยด้วย” คยูฮยอนยังคงแกล้งซองมินต่อไป “หรืออยากทำอย่างอื่นบนนี้” กระซิบเบาที่ข้างหูทำให้ซองมินรีบผละร่างออกมาทันทีพร้อมระดมทุบตีที่อก กว้างโทษฐานพูดอะไรให้คิด

            “คยูบ้า บ้า บ้า บ้า บ้าที่สุดเลย” ต่อว่าพร้อมสะบัดมือที่ถูกอีกคนจับหวังจะให้มันหลุดแต่ก็เป็นไปไม่ได้หรอก

            “ผมเจ็บนะซองมิน”

            “แล้วคิดบ้าอะไรเล่า” ซองมินกระชากเสียงอย่างหัวเสีย “จะกินข้าวไม่ใช้หรอ” เปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าหื่นใส่

            “ไม่อยากกินไม่ใช้หรอครับ” ถามอย่ายียวนเลยโดนค้อนใส่ไปวงโต

            “คยูไปนอนเถอะ” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วเดินมาหาคยูฮยอนที่นั่งอ่านเอกสารบางอย่างอยู่

            “ซองมินนอนก่อนเลยครับ ผมต้องเคลียร์งานตรงนี้ก่อน” คยูฮยอนว่าทำให้ซองมินหน้างอแล้วเดินกระแทกเท้าออกจากห้องทำงานของร่างสูงด้วยความไม่พอใจ

            คยูฮยอนสายหัวช้าแล้วหันไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้ที่ผนังห้องแล้วรีบเก็บของ ก่อนจะเดินตามร่างที่พึ่งออกไปได้ไม่นานอย่างรวดเร็ว

            เมื่อร่างสูงเปิดประตูห้องนอนเบาๆแล้วค่อยๆเดินมาที่เตียงกว้างที่มีร่างของคนรักนอนอยู่ก่อนร่างสูงจึงค่อยนั่งลงบนที่นอนแล้วแทรกตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนหนา จัดท่านนอนให้ร่างเล็กอยู่ในท่าที่เคยชินแล้วร้องเพลงคลอเบาๆอย่างที่เคยทำทุกวันไม่ว่าร่างตรงนี้หลับไปแล้วหรือยังร่างสูงก็ต้องร้องเพลงให้ฟัง เพลงที่ร้องซ้ำอยู่ทุกวันทุกคืน แต่ซองมินกับไม่เคยเบื่อที่จะฟังมันซ้ำยังชอบฟังเสียอีก

14 กุมภาพันธ์

            ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับอย่างมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง ใบหน้าหวานขยับหลบแดดที่ส่องตาด้วยความรำคาน อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น ใบหน้าหวานขยับอีกสองสามครั้งก่อนที่เปลือกตาสีมุขจะเปิดออกเผยให้เห็นดวงตากลมสีน้ำตาลน่ามอง

            “อรุณสวัสดิ์ วันแห่งความรักครับกระต่ายน้อย” ซองมินยิ้มรับแล้วเลื่อนใบหน้าให้เข้าใกล้ร่างสูงมากกว่าเดิมจนจมูกชนกัน ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างรู้ความหมายแล้วกดจูบที่แสน นุ่มนวล อ่อนโยน แต่ร้อนแรงในเวลาเดียวกัน ดวงตากลมปิดลงอีกครั้งปล่อยให้ลิ้นหนาซึมซับความหวานจากปากของตน

          “Morning kiss Valentine day” เสียงหวานพูดออกแล้วหันไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกล้องกระดาษสีขาวส่งให้ร่างสูง ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกของรางสูงอีกครั้ง ก่อนจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งแต่ใบหน้าหวานก็ซุกกลับเข้าที่เดิมอีก

            “ทำเองแล้วมาอายเองเนี่ยนะ” คยูฮยอนรับกล่องนั้นมาว่างไว้ข้างๆก่อนจะพูดล้อๆ แล้วยิ้มกับท่าทางของร่างเล็กที่ไม่ยอมให้เขาเห็นหน้า

            “อย่าล้อสิ” ซองมินพูดเบาแล้วแอบบนใจใน

            ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย โอ๊ย!!! อยากจะบ้าตาย

            “ครับ ไม่ล้อแล้ว วันนี้ซองมินอยากไปไหนหรือเปล่า ผมจะพาไปทุกที่เลยนะ” ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่ซองมินก็ยังไม่ยอมออกจากอกอยู่ แน่ล่ะ หน้ามันยังไม่หายร้อน ให้ตอบตอนนี้ร้อนกว่าเดิมแน่ “ว่าไงครับรีบบอกสิ” คยูฮยอนเร่ง

          “หอคอยนัมซาน แม่น้ำฮัน” ซองมินตอบเสียงอู่อี่ เพราะหน้าที่แทบจะฝังหายไปกลับเนื้อของร่างสูง

            “สองที่เองหรอ” ซองมินพยักหน้า “แล้วเมื่อไหร่จะเอาหน้าออก” ซองมินส่ายหน้าอีกครั้ง เพราะทำอะไรไม่ถูกและเป็นคำตอบว่าไม่รู้ “ตกลงครับสองที่ก็สองที่เอาหน้าออกได้แล้ว” คยูฮยอนพยายามหว่านล้อม แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม คยูฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็ลองให้ซองมินเป็นแบบนี้สิ อีกชั่วโมงจะเอาหน้าออกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ขี้อายจริงๆ

            ร่างสองร่างเดินคู่กันทามกลางคู่รักอีกมากมายที่มุ่งตรงมายังสถานที่แห่งนี้ โซลทาว์เวอร์หรือหอคอยนัมซาน มือหนาจับมือบางไว้แน่ โดยที่ดวงตาคมโตไม่ยอมละออกจากใบหน้าหวานที่แดงนิดๆด้วยอากาศเย็น แต่ถึงอย่างนั้นการที่เดินมานานๆก็ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานแดงขึ้นอีก

            “คยูมองอะไร” ซองมินถามเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนจ้องตัวเองอยู่นาน

            “เปล่า ไปต่อกันเถอะเหนื่อยหรือเปล่าซองมิน” ซองมินส่ายหน้าน้อยแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลลงมา แล้วก้าวเท่าขึ้นบันไดขั้นต่อไปพร้อมกับอีกคนที่เดินอยู่ข้างกัน

            “ซองมินทำไมถึงให้กุญแจเป็นของขวัญล่ะครับ” คยูฮยอนตอบขณะที่หยิบกุญแจออกจากกล้องของขวัญสีขาวที่ไม่เคยได้เปิดดูหลังจากที่ได้รับมันมาเมื่อเช้าจะให้เปิดดูได้ยังไงในเมื่อพอจะเปิดซองมินก็ไม่ให้เปิด บอกว่าให้มาเปิดที่นี่

            “ไม่บอก เขียนชื่อสิคยู” ซองมินไม่ยอมบอกแล้วเปลี่ยนเรื่องโดยส่งกุญแจพร้อมปากกาให้คยูฮยอน แล้วไขกุญแจของตัวเอง

            “ไม่บอกจริงๆหรอครับซองมิน” ซองมินพยักหน้าแล้วใส่ข้องกุญแจกับราวเหล็ก

            คยูฮยอนเดินมาจับมือเล็กแล้วกดกุญแจให้ล๊อกพร้อมกับร่างเล็ก ขณะที่ยังจ้องตากันอยู่ ซองมินเม้มปากน้อยๆแล้วก้มลงหลบสายตาของคยูฮยอนแล้วดึงมือออกพร้อมกับตัดสินใจกระซิบบาอย่างที่ข้างหูของคยูฮยอน

            “เรา...จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง” พูดจบก็รีบหันหลังให้แล้วกุมมือหนาของร่างสูงที่โอบมาจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อว่างไว้บนไหลเล็กโดยหันหน้าเข้าหาซอกคอขาว ลมหายใจที่เป่าอยู่รงต้นคอให้แก้มขาวแดงระเรื่ออย่างน่ารัก

            “แล้วตอนนี้จะไปไหนต่อดีครับ” กระซิบถามที่หูอย่างแกล้งทำให้ซองมินเบือนหน้าออกอย่างเขินอาย

            “คยู...ปล่อย” ซองมินไม่ตอบแถมยังร้องให้คยูฮยอนปล่อยแต่มีหรอว่าคนอย่างคยูฮยอนจะยอม ไม่มีทาง

            “ไม่ ตอบมาก่อน” ไม่ปล่อยซ้ำยังกอดแน่นกว่าเดิมแล้วหอมแก้มสีแดงระเรื่ออย่างหมั่นเคี่ยวไป ฟอดใหญ่จนคู่รักคู่อื่นหันมามองกันเป็นตาเดียว ทำให้ซองมินอายยิ่งกว่าเดิม

            “ไป...กินข้าว หิวข้าวแล้ว” ซองมินกลั่นใจตอบแล้วแกะมือหนาออก แต่พอแกะออกมือหนาก็กุมมือไว้แทน แล้วแบบนี้ซองมินควรทำยังไงดี “ตอบแล้วปล่อยสิ” มือบางสะบัดมือหนาออกหมายจะให้หลุดออกจากการจับกุม

            “ผมบอกว่าจะปล่อยแขนไม่ได้บอกนี้ว่าจะปล่อยมือ” ซองมินทำหน้ายู่ใส่อย่างไม่พอใจ แล้วหน้ายู่ยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูงอีกหนึ่งประโยค “หอมแก้มผมสิแล้วจะปล่อย” ยื่นหน้าซองมินเหมือนกับจะตอกย้ำว่าจะทำจริงๆ

            “แน่นะ” ซองมินถ้าย้ำเมื่อเห็นร่างสูงพยักหน้ารับก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับริมฝีปากลงบนแก้มของอีกคนแล้วผละออกมาอย่างรวดเร็ว “ปล่อยได้แล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้าหันแก้มอีกข้างหนึ่งให้ ประมาณว่าจะให้หอมอีกข้างด้วย “ไม่เอาปล่อยได้แล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้าอีก ซองมินเลยจำใจทำแบบนั้นอีกครั้งแต่ครั้งรวดเร็วกว่าเดิม “ปล่อยได้ยัง” คยูฮยอนปล่อยมืออกข้างหนึ่งแล้วจูงใบร่างเล็กเดินตาม

            ซอง มินนั่งมองกรุงโซลจากร้านอาหารที่อยู่ในบริเวณโซลทาวเวอร์ กรุงโซลจากมุมสูงในวันวาเลนไทน์ทำให้ซองมินยิ้มอย่างมีความสุข ก็ซองมินชอบสีชมพูนี้นา แล้ววันนี้มันก็มีแต่สีชมพูเต็มไปหมดเลย ต่างจากคยูฮยอนที่นั่งมองใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของซองมินอย่างมีความสุขระหว่างรออาหาร

            “น้ำเปล่าค่ะ ส่วนนี้เป็นของกำนันจากร้านเราในวันนี้ค่ะ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะค่ะ รออาหารอีกสักครู่นะค่ะ” พนักงานสาวในชุดแบบฟอร์มของร้านว่างแก้วน้ำสองแก้วหน้าร่างสูงและร่างบางตาม ด้วยกล่องสีเหลี่ยมผืนผ้าสีชมพูอ่อนที่มีดอกกุหลาบสีขาวผูกด้วยโบว์สีชมพูอย่างน่ารัก แล้วโค้งให้ตามมารยาทที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

            “ขอบคุณฮะ” ซองมินตอบแล้วหันมาสนใจกล่องสีชมพูแทนวิวด้านนอก คยูฮยอนค่อยแกะโบว์ออกแล้วส่งดอกกุหลาบให้ซองมิน ก่อนจะเปิดกล่องสีชมพูออก แผ่นผ้ากำมะหยี่สีแดงสดห่อสร้อยคอท้องคำขาวสองเส้น เส้นหนึ่งมีลักษณะเป็นคนยืนอยู่ใบหน้าเป็นเพชร อีกเส้นหนึ่งเป็นคนที่นั่งคุกเข่าแล้วยืนช่อดอกไม้ให้อีกฝ่ายใบหน้าฝั่งด้วยเพชรเช่นกัน ซองมินยิ้มให้กับกิริยาของสร้อยทั้งสองเส้น

            “ผมใส่ให้นะ” ซองมินพยักหน้ารับแล้วปล่อยให้คยูฮยอนหยิบสร้อยเส้นแรกขึ้นมาใส่ให้ มือหนาสวมสร้อยเส้นเล็กให้ร่างบางอย่างเบามือแล้วรวบสีน้ำตาลที่ถูกปล่อยให้ยาวออก แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

            “คยูใส่อีกเส้นนะ เดี่ยวซองมินใส่ให้” คยูฮยอนไม่คัดขาดอะไรปล่อยให้ซองมินเดินมาใส่สร้อยให้ มือเล็กปล่อยสร้อมเส้นบางลงแล้วเดินกลับไปนั่งฝั่งตรงข้ามพอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี

            ซองมินนั่งตักข้าวกินเอง ตักป้อนร่างสูงบ้าง บ้างทีก็รับอาหารที่ร่างสูงตักป้อนตนเอง หรือไม่ก็ตักอาหารใส่จานอีกฝ่ายสลับกันไปมา บ้างเช็ดปากให้เมื่ออีกฝ่ายกินเลอะ จนมาถึงของหวานที่ทำยังไงคยูฮยอนก็ไม่ยอม สุดท้ายผลเลยออกมาว่าซองมินงอน คนไม่ชอบกินของหวานเลยต้องจำใจกินเพื่อเอาใจคนรัก

            “คยูกิน” พูดอย่างเอาแต่ใจแล้วส่งเค้กสตอเบอร์รี่ให้เจ้าของชื่อที่อาปากรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

            “ซองมินครับพอเถอะ เดียวผมพาไปที่อื่นนะ” ซองมินเอียงคอมองคยูฮยอนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็พยักหน้ารับ คยูฮยอนเรียกคนมาเก็บเงินแล้วพาซองมินออกจากร้าน

            “คยูจะพาซองมินไปไหนหรอ” ซองมินถามหลังที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว

            “ไป พิพิธภัณฑ์หมีเท็ดดี้แบร์ อยากดูไหม” ซองมินพยักหน้ารัวแล้วกอดแขนคยูฮยอนแน่แล้วเดินตามคยูฮยอน มีบางที่หันไปสนใจข้างทางจนหยุดเดินแต่คยูฮยอนก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่หยุดรอแล้วพอซองมินหันมาขอโทษก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วพาร่างเล็กเดินไปต่อ

            ซองมินเดินดูตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ที่โด่งดังไปทั่วโลกในรูปแบบต่างๆ ในส่วนของประวัติศาสตร์ที่แสดงให้เห็นถึงพระราชวังสมัยก่อน หรือความเป็นอยู่ของคนเกาหลีอย่างสนุกสนาน จะมีบางครั้งที่หันมาพูดคุยกับคยูฮยอน ร่างของหนุ่มน้อยหน้าหวานในชุดสีชมพูที่เดินคู่กับชายร่างสูงหน้าตาดีในชุดสีขาวทำให้คนที่มีคู่แล้วยังรู้สึกอิจฉา เพราะคยูฮยอนตามใจซองมินตลอดไม่มีขัดใจเลยสักครั้ง

            “คยู ซองมินอยากได้หมีเท็ดดี้” ซองมินหันมามองหลังจากเห็นผู้หญิงถือตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ออกไป

            “ได้ครับ ไปซื้อกันเลยไหม” ซองมินพยักหน้าแล้วยิ้มหวานให้คยูฮยอน

            คยูฮยอนพาซองมินเดินเข้าร้านสำหรับขายของที่ระลึก ซองมินหาตุ๊กตาที่ถูกใจแล้วหันไปถามคยูฮยอนเป็นครั้งคราวว่าตัวนี้น่ารักไหม แต่ก็ยังไม่ตัวในถูกในซองมินเลยซักตัว จนร่างเล็กมาหยุดอยู่ที่ตุ๊กตาคู่ในชุดแต่งงาน คยูฮยอนที่เดินตามมองตุ๊กตาคู่ที่ซองมินยืนมองอยู่แล้วยิ้มออกมา

            “อยากได้สองตัวนี้หรอครับ” ซองมินพยักหน้าแล้วหันไปเอียงคอมองคยูฮยอน “เอาสองตัวนี้ครับ” คยูฮยอนหันไปบอกกับเจ้าของร้านที่เดินตามมาแล้วตามไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์

            ซองมินถือถุงที่ใช่ตุ๊กตาแล้วเดินจูงมือกับคยูฮยอนเดินเล่นไปตามสถานที่ที่จัด ไว้ให้ชมวิว ซองมินยืนเกาะราวเหล็กแล้วมองไปรอบๆอย่างสนใจ แล้วหัวเราะกับท่าทางที่คยูฮยอนทำใบหน้าคนซุกไซร้ที่ซอกคอขาวอย่างแกล้งๆ

            “ที่เลือกตุ๊กตาคู่นั้นเพราะมันเหมือนเราในวันนี้หรือเปล่าซองมิน” ซองมินตอบด้วยเสียงหัวเราะ แล้วพยักหน้าตอบ

            “คยู รู้ทันซองมินทุกอย่างเลย” ซองมินหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมาดูแล้วมองตัวเองที่วันนี้ใส่ชุดเดรสสีชมพูเหมือน กับตุ๊กตาสีขาวติดที่ว่าตุ๊กตาถือดอกไม้สีชมพูไม่ใช่สีขาวและผมซองมินไม่ได้มีอะไรมาติดเท่านั้น แล้วหยิบตุ๊กตาอีกตัวที่ใส่ชุดสีชุดขาวเหมือนคยูฮยอนแต่คยูฮยอนไม่ได้ใส่หมวกเท่านั้นเอง

            “ก็ผมเป็นแฟนซองมินนี้ครับ” ตอบแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆแล้วปล่อยริมฝีปากหนาทับลงบนริมฝีปากสีกลีบกุหลาบของตนเองอย่างเนิ่นนานก่อนจะผละออกมา

          “พี่ค่ะหนูขอถ่ายรูปพวกพี่ได้ไหมค่ะ” เด็กหญิงที่อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีเดินเข้ามากับแฟนหนุ่มเอ่ยถาม

          “ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ห่วง” คยูฮยอนตอบ ทำให้ซองมินตีเข้าที่ไหล่อย่างแรง

            “ได้สิค่ะ” ตีเสร็จหันมาตอบแล้วหันเถียงกับคยูฮยอนสองสามประโยค สุดท้ายคนตัวโตกว่าก็ต้องยอมอีกตามเคย

            1 2 3 แชะ!

          “ขอบคุณค่ะ พวกพี่น่ารักกันมากๆเลยนะค่ะ” เด็กหญิงบอกแล้วโค้งให้อย่างสวยงาม

            “คู่ของหนูก่อนน่ารัก พี่ขอให้รักกันนานๆนะ” ซองมินบอกให้เด็กหญิงก้มหน้างุดอย่างเขินอายเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้ไม่ อยาก แล้วหัวเราะออกมาเมื่อฟังคยูฮยอนที่ก้มกระซิบที่หู

            “ผู้หญิง น่ะชอบให้แฟนตามใจ พี่เริ่มคบตั้งแต่ตอนอายุเท่าพวกเรานั้นแหละ อย่าทำให้เขาเสียใจล่ะ” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับแล้วกระซิบถามร่างสูงว่า“พี่ทำยังไงถึงได้รักกันนาน ขนาดนี้ครับ”

คยูฮยอนยิ้มให้ก่อนจะกระซิบ “ดูแลเขา เอาใจใส่เขา เชื่อในความรักของเราสองคน แค่นี้แหละ” เด็กหนุ่มก้มหัวให้น้อยเป็นการขอบคุณแล้วจูงมือแฟนออกไป เมื่อเห็นเด็กสองคนเดินออกไปแล้วซองมินเลยรีบหันมาถามว่ากระซิบอะไรกับเด็ก หนุ่มคนนั้นแต่คราวนี้คนที่เคยตามใจเลยกลายเป็นคนปากแข็งแล้วถูกงอนอีกรอบ

            ซอง มินนั่งมองแม่น้ำฮันในตอนเย็นที่เต็มไม่ด้วยคู่รักมากมายอย่างเศร้าๆ ดวงตากลมมองตุ๊กตาหมีในมือแล้วกอดไว้แน่แล้วมองดอกกุหลาบที่วางไว้ข้างๆ

            “คยู” น้ำเสียงสั่นเรียกชื่อคนรักที่ไม่รู้หายไปไหนตั้งแต่ตอนกลางวัน ซองมินปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่คิดจะเช็ดมันออกไป “นายอยู่ที่ไหนคยู” มือเล็กยกขึ้นปิดปากกลั่นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดออกมา “ฉันขอโทษ” น้ำตาที่ไหลออกมามากมายทำให้คนที่แอบมองอดรู้สึกเห็นห่วงไม่ได้ แต่จะออกไปตอนนี้ก็ได้ ทำได้มองหาตัวช่วยแล้วเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากเด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่ริมแม่น้ำฮันพร้อมให้ค่าขนมเล็กๆน้อย

          “พี่สาวค่ะ มีพี่ชายคนหนึ่งฝากมาให้ค่ะ” น้ำเสียงเล็กๆของเด็กหญิงวัยห้าขวบและแรงสั่นที่ขาทำให้ซองมินลืมตามอง สิ่งที่เด็กหญิงคนนั้นฝากมาให้แล้วรับ แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรขาสั้นๆของเด็กหญิงก็พาร่างเล็กหายไปเสียก่อน ซองมินมองสิ่งที่อยู่ในมือกระดาษสีชมพู กับผ้าเช็ดหน้าสีเขียว มือบางเปิดกระดาษแล้วยกมือขึ้นปิดปาก แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาของตนเองออก

            อย่าร้องไห้นะ ผมเป็นห่วง เช็ดน้ำตาด้วย ให้ผ้าผืนนี้แทนตัวของผม

                                                                              โจคยูฮยอน

          เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ แต่คู่รักที่อยู่รอบข้างซองมินไม่เคยลดน้อยลงเลย มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกๆนาที ดวงตากลมโตที่เคยสดใสตอนนี้กำแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา มือบางกำผ้าเช็ดหน้าสีเขียวอ่อนไว้แน่ ร่างเล็กไม่ยอมลุกขึ้นเดินไปไหน ดอกกุหลาบสีขาวเริ่มเหยี่วเพราะขาดน้ำไม่ต่างจาก ร่างบางที่เริ่มหมดแรงจากอากาศที่หนาวเย็นของปลายฤดูหนาวลำพังแค่ชุดเดรสสี ชมพูตัวบางก็ไม่สามารถกันลมหวานได้อยู่แล้ว ไหนจะต้องนั่งอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใคร

            “พี่สาวครับ มีพี่ชายให้มาบอกว่าให้เดินไปที่ริมแม่น้ำครับ” ซองมินพยักหน้ารับแล้วเก็บของลุกขึ้นเดินไปที่ริมแม่น้ำตามที่เด็กคนนั้นเดินมาบอก ขาเรียวก้าวไปอย่างช้าราวกับจะหมดแรงเดินอยู่ตรงนั้นแขนเรียวกอดกันแน่น เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

            ร่างเล็กหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำฮัน ดวงตากลมโตทอดมองสายน้ำที่ไหลอย่างเศร้าสร้อย มือบางยกขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั่นเสียงสะอื้นอีกครั้ง ถ้าคยูยืนอยู่ตรงนี้มันจะดีแค่ไหนกันนะ ความคิดที่ทำให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เพราะเอาแต่ใจมากไป

            “ซองมินครับ” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ซองมินหมุนตัวกลับไปมอง “ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมนะ” คยูฮยอนที่นั่งคุกเข่าแล้วส่งช่อดอกกุหลาบสีขาวแซมสีแดกถูกห่อด้วยผ้าเนื้อ บางสีขาวและผูกด้วยริบบิ้นสีแดง ส่งให้ร่างบางที่ยืนอยู่ ซองมินโถมตัวเข้าหาคยูฮยอนที่นั่งอยู่แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร “ผมขอโทษ หยุดร้องไห้นะ” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยปลอบประโลมแล้วใช้มือลูบเส้นผมยาวสีน้ำตาลก่อนจะจับร่างเล็กโยกตัวไปมาแล้วกระซิบที่หูอยู่ตลอดเวลาว่า “อย่าร้องนะผมอยู่ตรงนี้แล้ว อย่าร้อง”

            “ซองมินขอโทษ ฮึก ขอโทษที่เอาแต่ใจ” คยูฮยอนส่ายหน้าแล้วเช็ดน้ำตาให้ร่างบางอย่างแผ่วเบา “ต่อไปนี้ซองมินจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้าอีกครั้งแล้วจับหัวซองมินโยกไปมาเหมือนเล่นกับเด็กขี้แยที่ร้องไห้เพราะหลงทาง

            “ไม่ ผมชอบซองมินแบบเอาแต่ใจมากกว่านะ น่ารักกว่าตั้งเยอะ” พูดจบก็ดึงร่างบางมากอดแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือให้ “อย่าร้องอีกนะ ตาช่ำหมดแล้ว” ซองมินพยักหน้ารับ แล้วเอาช่อดอกกุหลาบขึ้นดูอย่างมีความสุข

            “รู้หรือเปล่าครับว่าช่อดอกกุหลาบสีขาวกับสีแดงรวมกันหกสิบหกดอกเนี่ยหมายถึงอะไร” ซองทำท่าคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างอายๆ

            “ดอกกุหลาบหกสิบหกดอกหมายถึงรักเหมือนกับสายน้ำที่ไม่เคยหยุดนิ่ง” คยูฮยอนพยักหน้ารับแล้วรอฟังคำตอบต่อไปของซองมิน “กุหลาบสีขาวกับสีแดงหมายถึงสองเราเป็น...หนึ่งเดียว”

            “เข้าใจไหมว่าผมจะบอกอะไร” ซองมินส่ายหน้าแล้วเอียงคอมองอย่างที่เคยทำเวลาสงสัยแล้วรอให้คยูฮยอนบอก “มองไปที่แม่น้ำฮัน น้ำในแม่น้ำฮันจะไหลไปเรื่อยๆจนไปรวมกับอะไร”

            “มหาสมุทร” ซองมินตอบออกมาโดยไม่ต้องคิด

            “น้ำในมหาสมุทรจะมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนความรักของเราที่ไหลไปรวมกันก็จะมากขึ้นทุกวันน้ำระเหยกลายเป็นไอ กลั่นตัวลงมาเป็นน้ำฝนแล้วไหลลงสู่มหาสมุทรอีก วนเวียนไปเรื่อยไม่มีที่สิ้นสุด…” น้ำเสียงทุ้มยังคงพูดต่อไปเรื่อย มือหนาก็ลูบเส้นปมสีน้ำตาลที่ซุกอยู่ที่อกของตนเองอย่างอ่อนโยน

            “…เหมือนกับความรักของเราที่ไม่วันน้อยลง” คยูฮยอนก้มมองหน้าซองมินแล้วยิ้มก่อนจะหยิบช่อดอกไม้ออกจากมือของร่างเล็กไป ว่างรวมไว้กับของที่ได้ให้ไปเมื่อตอนกลางวันแล้ว

            “มองไปที่ท้องฟ้าดีๆนะ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูแล้วชี้ไปที่ท้องห้าสีหม่นไม่กี่วินาทีต่อมาพลุสีสวยมากมายก็ปรากฏบนท้องฟ้ากว้าง พร้อมกับน้ำพุเจ็ดสีที่ออกมาจากสะพานข้ามแม่น้ำฮัน

            “ขอบคุณนะคยู ขอบคุณสิ่งดีที่มอบให้มาตลอด เราจะรักกันตลอดไปใช่ไหม” ซองถามแล้วเม้มปากแน่นเมื่อรู้ตัวถามอะไรออกไป

            “รักของเราจะอยู่ตราบนานเท่านาน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าเราก็จะรัก” พูดจบก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมาตามด้วยนิ้วเรียวของซองมินที่เกี่ยวรัดกันแน่แน่น เหมือนกับหัวใจที่ถูกพันธนาการด้วยหัวใจของกันและกัน

The End